Jedną z oznak przynależności do stanu oficerskiego w XVIII i XIX wieku były szarfy oficerskie. W wojsku I Rzeczpospolitej szarfę noszono na wysokości pasa owiniętą wokół ciała tak aby chwosty zwisały luźno po prawej stronie. Szerokość polskiej szarfy, wnioskując na podstawie dwóch znajdujących się w Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie zabytków wynosiła między 10,5 a 9 cm. Długość wynosi około 1 metra.
Prawdopodobnie długość szarfy dostosowywano indywidualnie do tuszy oficera podczas jej wykonywania w warsztacie tkackim. Szarfa była w kolorze srebrnym z biegnącymi w zdłuż pięcioma karmazynowymi pasami.
Szarfy wzoru polskiego przywiezione z kraju wraz z mundurami, noszone były jeszcze przez oficerów Legionów Polskich we Włoszech od roku 1797.
Wykonując kopię szarfy zastosowałem metodę tkania na "kanwie". Czyli na kanwie gotowej metalizowanej taśmy zostały przeciągnięte czerwone ( karmazynowe ) nici. Szarfa została podszyta bawełnianym pasem płótna.
Długość jedwabnej srebrnej i czerwonej frędzli użytej do wykonania szarfy wynosi 20 cm.
Długość jedwabnej srebrnej i czerwonej frędzli użytej do wykonania szarfy wynosi 20 cm.
Praca nad prezentowaną szarfą trwała 30 godzin.
Foto. M. Żebrowska
Foto. M. Żebrowska
Wyglada mocno jak orginal z MWP
OdpowiedzUsuńNo narobiłem się nieco... Ale w rekonstrukcji własnie o to chodzi. Dziękuję i pozdrawiam.
OdpowiedzUsuń